Historia SKTS MEDITRANS

W 1952 roku na podstawie instrukcji Ministra Zdrowia uruchomiono Kolumnę Transportu Sanitarnego m.st. Warszawy. Pierwszą siedzibą były: ul. Skierniewicka i Al. Jerozolimskie. W 1952 roku powstała także Wojewódzka Kolumna Transportu Sanitarnego, z siedzibą przy ul. Filtrowej 57 i ze Stacją Obsługi w Aninie przy ul. Wydawniczej 70. Budynek wielopoziomowego garażu przy ul. Woronicza 19, w którym obecnie znajduje się SKTS „Meditrans” -został zbudowany w 1956 roku wg projektu architektów Janusza Czajkowskiego, Wiesława Żochowskiego i Mariusza Dalaka. Był to pierwszy garaż wielopoziomowy w Warszawie typu rampowego. Obiekt ten został ujęty w gminnej ewidencji zabytków m.st. Warszawy jako współczesne dobro kultury. W 1958 roku nastąpiło przekazanie obiektu przy ulicy Woronicza 19 dla Kolumny Transportu Sanitarnego.
 

Do 1975 roku Wojewódzka Kolumna Transportu Sanitarnego obsługiwała wszystkie placówki służby zdrowia na terenie ówczesnego województwa warszawskiego. Poza obsługą Pogotowia Ratunkowego, WKTS dysponowała ambulansami rentgenowskimi i stomatologicznymi, które zajmowały się prowadzeniem profilaktyki przeciwgruźliczej

i stomatologiczną obsługą ludności.
 

Z połączenia Kolumny Transportu Sanitarnego m.st. Warszawy i Wojewódzkiej Kolumny Transportu Sanitarnego

1 lipca 1975 roku powstała Stołeczna Kolumna Transportu Sanitarnego. W okresie 1975 – 1985 w SKTS zatrudnionych było około 1200 osób. Tabor liczył około 450 samochodów.
 

Osiemnastego sierpnia 1999 roku nastąpiło przekształcenie SKTS "Meditrans" z jednostki budżetowej podległej wojewodzie, w samodzielną jednostkę Samorządu Województwa Mazowieckiego.

    Informacje prawne

Na podstawie uchwały 183/06 Sejmiku Województwa Mazowieckiego z dnia 09.10.2006 roku w sprawie restrukturyzacji i zmiany nazwy Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego SZPZOZ w Warszawie z dniem 15.11.2006 roku Wojewódzka Stacja Pogotowia Ratunkowego zmieniła nazwę na Wojewódzką Stację Pogotowia Ratunkowego i Transportu Sanitarnego "Meditrans" SPZOZ i przejęła do realizacji wszystkie statutowe zadania Stołecznej Kolumny Transportu Sanitarnego "Meditrans".

    ZMIANY FORMALNE, BY DZIAŁAĆ JESZCZE SPRAWNIEJ

Piętnastego listopada 2006 r. Wojewódzka Stacja Pogotowia Ratunkowego przejęła do realizacji wszystkie statutowe zadania Stołecznej Kolumny Transportu Sanitarnego „Meditrans” w Warszawie i zmieniła nazwę na Wojewódzka Stacja Pogotowia Ratunkowego i Transportu Sanitarnego „Meditrans” w Warszawie. Do stycznia 2017 r. w strukturze WSPRiTS „Meditrans” SPZOZ w Warszawie znajdował się oddział kardiologii nieinwazyjnej z miejscami monitorowanymi oraz izbą przyjęć, specjalistyczne poradnie: kardiologiczna, chirurgii urazowo-ortopedycznej, chirurgii ogólnej, dermatologiczna oraz pracownia RTG.

    NASZĄ SIŁĄ SĄ LICZBY

Wojewódzka Stacja Pogotowia Ratunkowego i Transportu Sanitarnego „Meditrans” SPZOZ w Warszawie to jeden

z największych w Polsce publicznych zakładów opieki zdrowotnej, który świadczy usługi z zakresu pomocy doraźnej. Według statystyk każdego dnia w stolicy żyje i pracuje około 4 500 000 ludzi, a to oznacza, że pod naszą opieką znajduje się około 4 500 000 potencjalnych pacjentów, których z każdym dniem przybywa, bo stolica dynamicznie się rozwija. Praca w tak wielkim mieście wymaga od nas nieustannych inwestycji w rozbudowę infrastruktury i stację wyczekiwania zespołów wyjazdowych. Każdego dnia doskonalimy także procedury operacyjne przyjmowania zgłoszeń i odpowiednie dysponowanie zespołami wyjazdowymi, by odpowiadać na wyzwania każdego dnia.

Zespoły ratownictwa medycznego (specjalistyczne, podstawowe) oczekują na wezwania w newralgicznych punktach miasta, rozmieszczonych w systemie promienistym. Miejsca wyczekiwania ZRM są zlokalizowane w taki sposób,

by dojazd do pilnych przypadków nie przekraczał 8 minut nawet w godzinach komunikacyjnych szczytów,

czy zatorów. W planach jest uruchamianie kolejnych miejsc wyczekiwania, które są planowane wraz z rozbudową nowych dzielnic stolicy.

    AMBULANS, KTÓRY REWOLUCJONIZOWAŁ MYŚLENIE

W 1969 roku w centrali pogotowia przy ul. Hożej 56 w Warszawie pojawiła się pierwsza karetka reanimacyjna.

W tym samym roku zakończył się proces radiofonizacji zespołów wyjazdowych. Pogotowie weszło w nową erę działalności. Inwestycje przyczyniły się do podniesienia warunków i komfortu pracy. W 1970 roku w oddziale Śródmieście w oddziale szpitalnym przy ul. Hożej 56 uruchomiono salę reanimacyjną, a w 1984 roku Specjalistyczny Oddział Kardiologiczny dla mieszkańców Warszawy, którzy znajdowali się w stanie bezpośredniego zagrożenia życia.

    SIEDZIBA NA MIARĘ CZŁOWIEKA

W 1948 roku zakończono odbudowę stacji przy ul. Hożej 56, która funkcjonuje w systemie dobowym do dziś.

Ze względu na rozwój stolicy i w trosce o usprawnienie pracy zespołów pogotowia ratunkowego ówczesne kierownictwo pogotowia podjęło decyzję o sukcesywnym uruchamianie kolejnych stacji pogotowia w poszczególnych dzielnicach miasta. Dzięki tej decyzji skrócił się czas dojazdu do pacjenta w stanie zagrożenia życia.

    REAKTYWACJA POGOTOWIA SYMBOLEM NIEZŁOMNOŚCI I SIŁY  

W 1945 roku po zniszczeniu obu budynków podczas Powstania Warszawskiego oraz wywiezieniu przez władze niemieckie całego taboru samochodowego podjęto decyzję o ponownym uruchomieniu Pogotowia Ratunkowego

w Warszawie. Inicjatorem tego projektu był doktor Aleksander Mula. W dniu 6 listopada 1945 roku uruchomiono pierwszą po wojnie stację pogotowia ratunkowego przy ulicy Ząbkowskiej 42. Trzy lata później uruchomiona została druga stacja dla mieszkańców lewobrzeżnej Warszawy przy ul. Hożej 41. Doktor Aleksander Mula został pierwszym dyrektorem pogotowia ratunkowego w Warszawie.

    OKUPACJA NIE ZABIŁA CHĘCI POMAGANIA

W latach 1939 – 1945 warszawskie pogotowie ratunkowe trafiło pod przymusowy zarząd Generalnego Gubernatorstwa utworzonego przez III Rzeszę Niemiecką. W czasach okupacji  w Warszawie działały dwie stacje: przy ul. Hożej i ul. Leszno.

    DETERMINACJA, CZYNIŁA CUDA

Do 1909 roku w warszawskim pogotowiu używano wyłącznie trakcji konnej. Każda interwencja wraz z powrotem

do bazy trwała średnio około półtorej godziny, a więc zdecydowanie za długo, bo autem w tym czasie można było obsłużyć aż 3 wezwania.  Rok później, czyli w 1910 roku doszło do pierwszej, technicznej rewolucji. Do wypadków wyjeżdżały wyłącznie samochody, a konie były używane wyłącznie do przewozu chorych.

    POWSTAŁO, Z MYŚLĄ O TOBIE

Pogotowie Ratunkowe w Warszawie utworzono w 1897 roku z inicjatywy doktora Józefa Zawadzkiego, który

w latach 1890-1893 pracował w stacji pogotowia w Wiedniu, gdzie poznawał jak zorganizowana jest taka instytucja. Początkowo Pogotowie Ratunkowe, które początkowo nosiło nazwę „Towarzystwo Pomocy Doraźnej” utrzymywało się ze składek społecznych, dobrowolnych datków, opłat ubezpieczalni społecznej za transport chorych i pomoc

w domu osobom niesprawnym i obłożnie chorym oraz z dotacji miejskich.

124 LATA DOŚWIADCZENIA

WYJĄTKOWI LUDZIE

HISTORIA, KTÓRA ZOBOWIĄZUJE

HISTORIA

WARSZAWSKIEGO POGOTOWIA

Created in Meditrans.